Σεπτέμβριος και… τίποτα δεν γίνεται τυχαία…

Ναι, ναι μου αρέσει ο Σεπτέμβρης τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν και πήραν το δρόμο τους. Είναι ο μήνας που απολαμβάνω να κάθομαι στην παραλία και να λιώνω στο Instagram χωρίς να σιχτυρίζω τα ξένα παιδάκια που τσιρίζουν σαν τον Μόγλη της ζούγκλας ενόψει του τίγρη, όπως τα δικά μου κάποια χρόνια πριν .

Όμως, αφού θέλω την ραστώνη μου πρέπει να απολαύσω τις στιγμές του γαλήνιου Σεπτέμβρη και να κατεβάσω ρολά στα  social media και να σκεφτώ πως ο μέσος άνθρωπος δαπανά 2 ώρες την ημέρα από τη ζωή του στα social.
Πρέπει να αφήσω τις εκκρεμότητες σε αναμονή για να σταματήσει να με τρώει το άγχος μην αργήσω μια μέρα να πληρώσω τα κοινόχρηστα και με κακοχαρακτηρίσουν ποιοί; Αυτοί που έχουν να πληρώσουν από την εποχή των μεγάλων σεισμών.

Πρέπει να τρώω ένα grande πρωινό και να απολαμβάνω μετά στη δροσιά της βεράντας το αστέρι του Διαβόλου, του Jo Nesbo, αστυνομικό pocket βιβλίο που ξεκίνησα γιατί η υπόλοιπη χρονιά, το βλέπω, θα μου προσθέσει ρυτίδες από τις απαιτήσεις τις.
Ας αφήσω τον καλλιτέχνη μέσα μου να βγει και να ξεκινήσω καινούργια έργα που θα με συγκινήσουν μα, ας πειραματιστώ και με την μαγειρική στην πιο υγιεινή της  version που ίσως μας βγει και σε καλό για την χοληστερίνη ρε γ@@@@ω …. Πόσα πρέπει σε ένα κείμενο δικό μου που μισώ τα «πρέπει» όπως ο διάβολος το λιβάνι…

Πάντως μην νομίζετε, δεν τέλειωσε ακόμα το καλοκαίρι μα, ας μπούμε στην αναμονή όλα όσα μας επιφυλάσσει αυτός ο άγνωστος ακόμα χειμώνας, αναμονή λοιπόν με ανταύγειες καλοκαιρινές ακόμη…