Ποτέ μη λες ποτέ….

Είχα «περισπούδαστα» αναγγείλει πως ποτέ ξανά δεν θα αναρτήσω κείμενο που έχει να κάνει με την απώλεια κάποιου αγαπημένου. Οι καταστάσεις που ακολούθησαν μου ανέτρεψαν ότι είχα αποφασίσει.
Αυτός ο χρόνος ο αμείλικτος, αυτός ο κακός Σεπτέμβριος…
Ακόμα και ο θάνατος έχει  ένα πρόσωπο διπλό, μιας γλυκιάς ονειρικής θλίψης και μιας σκληρής μαύρης φάρσας, έγραψε ο Κούντερα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.
Εγώ, αυτό το χρόνο, αυτό το μήνα, βίωσα μόνο τη σκληρή μαύρη φάρσα. Ένιωσα πιο φτωχή με τις απώλειες, όχι συγγενικών μου προσώπων μα, απώλειες αγαπημένων φίλων μπορώ να πω.
Με τη δική του τέχνη, του παραδόξου, ο Κούντερα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι παρουσίασε με τον δικό του τρόπο, μια μελέτη θανάτου. Του θανάτου των ανθρώπινων όντων, αλλά ακόμη και του θανάτου -πιθανού- της γηραιάς μας Ευρώπης.
Έτσι, όταν «φεύγουν» άνθρωποι που σημαδεύουν την καλλιτεχνική, την δημοσιογραφική ιστορία του τόπου τους, τότε εκτός από αυτούς που τους θαυμάζουν και τους αγαπάνε, όλοι γίνονται φτωχότεροι.
Όπως είπαμε όταν «έφυγαν» οι παλαιότεροι, χάσαμε την πολύτιμη προίκα μας.