Μου λείπει το Glamour και μου περισσεύει η…. Γλαμουριά!

Τώρα, εδώ που τα λέμε μεταξύ μας μου λείπει το Glamour, η Αίγλη βρε αδερφέ, αυτό που απέπνεε περνώντας δίπλα σου η Μελίνα,  η Ζωίτσα η Λάσκαρη με το ελαφίσιο περπάτημα που δεν σε άφηνε να καταλάβεις το ύψος της, ο Αλέκος Αλεξανδράκης με το μαντήλι στο σακάκι το καρό το σπορ και το ζιβάγκο να σου ανοίγει την πόρτα να περάσεις. 

Αυτό που έβγαινε στις χορευτικές φιγούρες του Μανώλη Καστρινού με τη Χρυσούλα Ζώκα, ο μόνος που αφήνει αυτή την αίσθηση πια είναι ο Ψυνάκης, ο τελευταίος των Μοϊκανών.
Δεν λέω, ταλέντα υπάρχουν μα, όταν θέλεις και λίγο σαγήνη δεν στην προσφέρει το… τσίτι, θέλει την μπαλεσιάνκα δαντέλα, το βελούδο, το σατέν.

“Μια γυναίκα οφείλει να είναι δυο πράγματα: αριστοκρατική και υπέροχη” Είχε πει η ιέρια της μόδας και του στυλ Κοκό Σανέλ.
Όταν είχε πει ο Χορν πως δεν μπορούν να ταιριάξουν οι Βερσαλλίες με τα Βίλια είχε δίκιο, εγώ άργησα να το καταλάβω.
Το να βάλεις καλή μου ένα γάντι και ένα καπέλο με βέλο δεν σε κάνει ντίβα. Ντίβα σε κάνει τα πέφτει ο ώμος του ταφτά, η σατέν γόβα να έχει το ίδιο χρώμα με το κασμίρ παλτό, ψιλά γράμματα σήμερα.
Όχι εντάξει, κάποιοι προσπαθούν, κάποιοι «αγγίζουν» ελαφρά, όσο πατάει η γάτα, το Glamour μα, το κάνουν…. γκλαμουργιά!