Αφιερωμένο στο σπίτι μου….

Λέω να βγω να πάω να μεθύσω
να ξαναπαίξουμε για λίγο να χαθούμε
να σε σκεφτώ και να σε νοσταλγήσω
και αν υπάρχει λόγος να γυρίσω

Λάλησα αδέρφια μου. Σκυλί δεν έχω να το πάω πέντε έξη βόλτες την ημέρα, ντουλάπες έφτιαξα, κουζίνα άλλαξα, τα συρτάρια μου ως ένδειξη διαμαρτυρίας δεν ανοίγουν πια, τα έχω φτιάξει άπειρες φορές. Έπλεξα μια κουβέρτα με τα υπόλοιπα των μαλλιών μου υπέρ υπέρ υπέρδιπλη, πάτσγουωρκ, σκεπάζει και τέσσερα άτομα, ένα πουλόβερ του συντρόφου μου για όταν πάρει κιλά, κάτι πατάκια, τελειώσανε τα απομεινάρια μαλλιών, το σπίτι λάμπει από πάστρα, μέχρι με σφουγγαρόπανο πήρα τις γωνίες. Αυτά τα τζάμια πια, λιώσανε.
Να τα κουλουράκια, να τα μπουρεκάκια, να τα τυροπιτάκια και οι σπανακόπιτες, να κάτι κέικ, να κάτι περίτεχνα φαγάκια, να χάλασε πια και η ζυγαριά…

Ντύνομαι γκρά ντε, βάφομε για δεξίωση, βάζω τη μάσκα πασαλείβεται το κραγιόν (Mac παρακαλώ), μοιάζω λίγο σαν τοτέμ και… πάω σούπερ μάρκετ. Εκεί, που κάποτε τον παλιό εκείνο τον καιρό, πήγαινα με φόρμα τώρα κάτι συνολάκια μούρλια, ούτε οι ταμίες δεν με αναγνωρίζουν μην σας πω ούτε εγώ με αναγνωρίζω στον καθρέφτη του ασανσέρ.
Ναι, λάλησα, μου λείπει λίγο αλητεία, λίγο γνήσιο γλέντι, να βγω, να σεργιανίσω, να την χωθώ σε κάποιο μπαρ να μεθύσω από συνωστισμό, από καπνούς τσιγάρων κι ας το έκοψα, να σκεφτώ αν θέλω να γυρίσω σπίτι μου, να το νοσταλγήσω,  λάλησα η νοικοκυρά, λάλησα….