Το κατάλαβα, έχω διχασμένη προσωπικότητα…..

Βασικά είμαι κατά της βίας. Μισώ όλων των ειδών τη βία, την λεκτική, την καταναγκαστική, την ψυχοπνευματική, την σωματική αυτή γενικά που με γκρεμίζει σαν άνθρωπο και χλευάζω όλους όσους θεωρούν πως η χειραγώγηση δεν είναι μια μορφή βίας, νομίζω μου καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου πως θα έρθει η στιγμή, αυτή η μικρή στιγμούλα, που θα ήθελα να «αστράψω ένα δυνατό χαστούκι» σε μάγουλο, να ταχθώ υπέρ της θανατικής καταδίκης ενάντια στα μέχρι τώρα πιστεύω μου;

Ποιος  θα το πίστευε, ούτε εγώ δεν μπορώ να το πιστέψω, πως ακόμα και το χαστούκι είναι το λιγότερο που μπορώ να δώσω.
Με πιάσανε τα κλάματα από την ανημποριά να κάνω κάτι κακό σε αυτούς που μίσησα τόσο πολύ.
Προσπάθησα μέσα μου να τους δώσω δικαιολογητικά τύπου, ποιος ξέρει που μεγάλωσε, γύρευε τι γονείς «έπλασαν» αυτά τα τέρατα, ποιος ξέρει τι κακομεταχείριση είχαν και διάφορα τέτοια μόνο που ούτε αυτά δεν μπόρεσαν να ηρεμήσουν αυτό που ένιωθα.
Αποτροπιασμός είναι η κατάλληλη λέξη. Αποτροπιασμό ένιωθα για συνανθρώπους μου; Εγώ που αγαπώ έως αηδίας τους πάντες και τα πάντα; Ναι, αποτροπιασμό.

Γι αυτό, εσείς που με αγαπάτε, εσείς που εκτιμάτε την όμορφη φιλία μας, εσείς που θέλετε να συνεχίσουμε την διαδικτυακή παρεούλα μας, μην μου ξαναστείλετε ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ, κακοποιημένα ζωάκια, σκυλάκια και γατάκια και ότι άλλο, δεν το αντέχω. Μου βγάζουν έναν κακό εαυτό που δεν ήξερα ως σήμερα ότι έκρυβα μέσα μου. Με βάλανε στο τρυπάκι να σκεφτώ ποιος θα ήθελα να είναι στη θέση της φωτογραφίας, ο θύτης ή το θύμα και σκέφτηκα τον θύτη.
Αφήστε τον κακό εαυτό μου κρυμμένο εκεί στα σκοτάδια του. Είμαι σίγουρη πια πως έχω διχασμένη προσωπικότητα. Πόσο γρήγορα πήγα από το ένα άκρο στο άλλο. Είμαι ένας θηλυκός Λούσιφερ….