Υπάρχει ένα ρητό γραμμένο σε ένα κάδρο που το ξέθαψα από την αποθήκη του σπιτιού του παππού.
Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, κερδίζεται.
Μου έκανε εντύπωση γιατί εν έτη 2024 υπάρχει παντελείς έλλειψη σεβασμού από άνθρωπο σε άνθρωπο, από άνθρωπο σε περιβάλλον, από άνθρωπο σε ζώα, από άνθρωπο στη φύση.
Έλλειψη σεβασμού, από όλους προς όλους.
Από τους μαθητές προς τους μαθητές, από τους μαθητές προς τους εκπαιδευτικούς, από τους μαθητές προς το σχολείο. Από τους εκπαιδευτικούς προς τους εκπαιδευτικούς, από τους εκπαιδευτικούς προς τους μαθητές, προς τους γονείς, προς το σχολείο και πάλι ως σύνολο. Από τους γονείς προς τους εκπαιδευτικούς. Από την κοινωνία προς τους εκπαιδευτικούς, από την κοινωνία, προς το εκπαιδευτικό σύστημα.
Από τους πολιτικούς προς τους πολίτες, από τους πολίτες στο κράτος, από τους πολιτικούς προς τους θεσμούς.
Το βλέπουμε στους δρόμους και πώς οδηγούμε, το βλέπουμε στο πώς διαχειριζόμαστε τα σκουπίδια μας, το βλέπουμε στο πώς αντιμετωπίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η τεχνολογία έχει εισβάλει και μας βρήκε απροετοίμαστους να την καλωσορίσουμε.
Να την αξιοποιήσουμε προς όφελος μας και όχι προς την καταστροφή μας.
«Χάσαμε τη μπάλα» όμως ποτέ δεν είναι αργά.
Ας αρχίσουμε από την αρχή, ας σεβαστούμε τον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας και ας αρχίσουμε να παραχωρούμε τη σειρά στο σούπερ μάρκετ στον ηλικιωμένο που δεν τον κρατούν τα πόδια του, να σηκωθούμε στο λεωφορείο να καθίσει μια κουρασμένη με ψώνια, μια έγκυος, να περάσουμε στο φανάρι μόνον με πράσινο, να συγχωρέσουμε το γονιό μας που μέσα στη μοναξιά του μας παίρνει τακτικά τηλέφωνο, να αφουγκραστούμε τις σιωπές του παιδιού μας γιατί κάτι σημαίνουν, να αφήσουμε το κινητό την ώρα του φαγητού μακριά από το τραπέζι και να διοργανώνουμε τακτικά κοντινές εξορμήσεις με όλη την οικογένεια.
Κάπως έτσι θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας. Κάπως έτσι θα ανακαλύψουμε ξανά το σεβασμό που χάθηκε…