Κορίτσια βγείτε, κορίτσια και πιείτε, όμως μακριά από “νταήδες”…

Όλες, ανεξαιρέτως οι φίλες μου και φυσικά κι εγώ, πολλές βραδιές βγήκαμε μόνες. Δύο, τρεις ή όλες μαζί μα, πάντα με γνώση του τι θα πιούμε και πόσο.

Μην σας κρύψω πως υπήρχαν και φορές που το… παρακάναμε, φορές που γι αλλού ξεκινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πήγε όπως μια μέρα που ξεκινήσαμε για το λιμάνι της Βάρκιζας μες το καταχείμωνο για φρέσκα ψαράκια και καταλήξαμε … στο μπαράκι για καυτό τσάι με κονιάκ και τελειώσαμε κατά το βραδάκι να έχουμε καταναλώσει τόσο τσάι με τόσο κονιάκ που είχαν «δραπετεύσει» τα ψαράκια απ’ τη σακούλα και τα ψαρεύαμε στη μοκέτα…

Φυσικά αυτό συνέβη πολύ πριν το sex and the city μπει στη ζωή μας ίσως γι’ αυτό δεν ήπιαμε …. κοσμοπόλιταν.
Η διαφορά του τότε με το σήμερα είναι πως αφού αποφασίσαμε να πιούμε κονιάκ, ζητήσαμε να μας φέρουν κλειστό μπουκάλι που τα αφήσαμε στο τραπέζι μας έως ότου φύγαμε…

Δεν έχει σημασία εάν περίσσεψε, εάν πήραμε το υπόλοιπο μαζί μας, σημασία έχει πως τις σαμπάνιες που μας κέρασαν δεν τις ήπιαμε χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν περάσαμε κεφάτα με τις δίπλα συντροφιές. Και τραγουδήσαμε και χορέψαμε μα, γιατί το θέλαμε εμείς, γιατί κανείς μα κανείς δεν μας το επέβαλε.

Αυτά σκέφτηκα σήμερα, μετά τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, πως πάντα υπήρχαν «νταήδες» απλά κάπου στην πορεία χάσανε τελείως το μέτρο όπου καλούμεθα εμείς, ως μητέρες πλέον ή ως αδερφές, ή απλά ως γυναίκες, να μάθουμε στους γιούς μας, στους αδερφούς μας, να είναι άντρες με “μπέσα”, άντρες που να πατάνε γερά τα πόδια τους στη γη και να ξέρουνε τι ζητάνε από μια γυναίκα.

Κορίτσια βγείτε, γλεντήστε, διασκεδάστε μα στο πίσω μέρος του μυαλού σας να υπάρχει πως γίνανε πόλεμοι για την ισότητα των φύλων.
Το θέμα δεν είναι τι θα κάνουμε εμείς για να προστατευτούμε αλλά ότι θα πρέπει επιτέλους να υπάρξει η θεσμική και κοινωνική μεταστροφή που θα καθιστά μη ανεκτή οποιαδήποτε μορφή έμφυλης βίας.
Όπως λέμε συχνά «τα στόματα ανοίγουν όταν βρίσκουν αφτιά να τα ακούσουν».