Η ελεύθερη έκφραση δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση…….

Έπινα καφέ με μια κολλητή στην πλατεία και ξαφνικά μου γύρισε τον κόσμο ανάποδα.
-Χθές, μου είπε, ένοιωσα υπερβολικά ευαίσθητη και κατάλαβα πως αυτό είναι μια αδυναμία που δεν επιτρέπω στον εαυτό μου. Εγώ που έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου να μην μπορώ να σταθώ με κότσια στο ύψος μου και να βουρκώνω με το παραμικρό. Υπερβολικά ευαίσθητη και αδύναμη.
Με έβαλε σε σκέψεις. Τι σημαίνει ευαίσθητος; Αυτός που κλαίει χωρίς σημαντικό λόγο; Η μάνα μου αγχώνονταν όταν έκλαιγα για κάτι, λες και δεν είχα δικαίωμα στον πόνο, δεν είχα δικαίωμα να δείχνω πως νιώθω. Και κάπως έτσι έμαθα πως το κλάμα είναι λάθος και αδυναμία.
Σήμερα, μετά την κουβεντούλα με την κολλητή μου κατέληξα πως ο ευαίσθητος δεν είναι «αρώστια», απολαμβάνει μια τεράστια γκάμα εμπειριών ή και όλη του την ύπαρξη πολύ πιο έντονα από τους άλλους έχοντας εντονότερη την ανάγκη να εκφράζεται, να δημιουργεί και να αισθάνεται. Γι’ αυτό το λόγο βέβαια κουράζεται κι επηρεάζεται πιο εύκολα εφόσον απορροφά όλα αυτά τα ερεθίσματα, θετικά και αρνητικά. Είναι ένας άνθρωπος, πιο ανθρώπινος.
Πάντα ακούς, η ζωή είναι σκληρή, οι σκληροί μόνο επιβιώνουν, οι άντρες δεν κλαίνε και χίλιες δυο ακόμη ανοησίες. Αποφάσισα. Γουστάρω να είμαι υπερβολικά ευαίσθητη και γιατί όχι και αδύναμη, να κλαίω όποτε νοιώθω την αδικία και δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτό που είμαι. Θέλει μαγκιά για να κατανοήσεις ότι τελικά η ευαισθησία, δεν είναι αδυναμία, αλλά υπεροχή και ικανότητα κολλητή μου.