Happy Valentines Day μην χ@@@……

Που πας κύριος; Ήρθες σαν τον Άγιο Βασίλη στις 14 Φεβρουαρίου, ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, με χαμόγελο ως τ’ αυτιά, φορτωμένος καρδουλοδωράκια και υποσχέσεις, μια ανοιχτή αγκαλιά για τους φίλους μου και την οικογένεια μου και το… τουμπάρισες το απόρθητο οχυρό ή κουτορνίθι, πάρτο όπως θες.
Μετά το τουμπάρισμα, μετά το πρώτο μέλι ήρθε και το κινίνο για να δέσει το γλυκό! Πέρασε βλέπεις και η ημέρα του Αγίου βοήθεια μας…

Εν αρχή ήρθαν οι φίλοι. Σε ¨κούρασε¨ το ενδιαφέρον τους για την κοινοί μας ζωή και αρχίζοντας από το « θέλω να μείνουμε φίλοι μα, ας αραιώσουμε λίγο, μια φορά την εβδομάδα καλά είναι»….
Στη συνέχεια ήρθε η οικογένεια. «Έχω την εντύπωση πως αγαπάς περισσότερο την οικογένεια σου από μένα! Αν δεν τους έχουμε τρις την εβδομάδα στο τραπέζι μας, σου τρώνε αρκετές ώρες την ημέρα στο τηλέφωνο και αντί να ασχοληθείς με το να μου έχεις σιδερωμένο το γαλάζιο μου αγαπημένο πουκάμισο, ασχολείσαι με την γκόμενα του αδερφού σου αν τον αγαπάει ή αν τον δουλεύει. Δεν λέω, οικογένεια είναι μα, δες κι εμένα, η μάνα μου έχει να έρθει σπίτι μια εβδομάδα. Μήπως, λέω εγώ, μήπως επειδή ξέρει πως δεν την θέλεις μες τα πόδια σου; Μην μου πεις πως είναι μακριά το Βλαχοχώρι γιατί δεν είναι αυτή η αιτία».

Μετά ήρθε και η προσωπική ζωή. «Που να τρέχεις μαζί μου στο μπαράκι με ένα τσούρμο άντρες; Έχεις και πρωινό ξύπνημα να μου μαγειρέψεις μουσακά για αύριο πριν φύγεις για το γραφείο. Δεν γουστάρω delivery με δικαιολογίες του ότι δεν προλαβαίνεις, άμα θες τα καταφέρνεις, εξ άλλου δεν θα αργήσω. Δυο ποτάκια και έφυγα».
Και γύρισες πρωί, με τσακίρ κέφι σαν τον Ηλιόπουλο στον φίλο μου τον Λευτεράκι και με ένα τσούρμο ψέματα, ψευτοθόδωρε….
Αυτό που με τερμάτισε είναι το θράσος σου, «άντε γιατί, άντε. Μην τα πάρω και σηκωθώ να φύγω, α!»
Και δεν φοράς και καπέλο σαν τον Αντωνάκη….
Εκεί το πήρα απόφαση πως αλλιώς μου τα είπες κι αλλιώς μου ήρθανε.
Καταρρακώθηκα, έκλαψα, πικράθηκα, σε προειδοποίησα μα δεν με πήρες σοβαρά.
Δεν κατάλαβες όμως κάτι σημαντικό κύριος! Οι γυναίκες το διαζύγιο το βιώνουν πριν το αποφασίσουν. Είναι βλέπεις πιο έξυπνες!

Εσείς, έχετε μια γ@@@@@νη σιγουριά πως στο τέλος, όλα καλά όλα ανθηρά και…. πέφτετε από τα σύννεφα όταν έρθει το εξώδικο ….
Και ήρθε Τρίτη και 13, παραμονή του Αγίου Βαλεντίνου! Ήρθες με καρδουλομπαλόνια, καρδουλοσοκολατάκια, καρδουλοαρκουδάκια αγκαλιασμένα και μια αγκαλιά λουλούδια σαν παλιά….
Σε υποδέχτηκα με το σακ βουαγιάζ γεμάτο με τα κακόγουστα, αγορασμένα από το Βλαχοχώρι ρούχα σου, με το καλό μου χαμόγελο και μια τούρτα – καρδούλα ακουμπισμένη πάνω στο εξώδικο ….
Η τούρτα είχε και κάτι γραμμένο επάνω, από τον αγαπημένο σου Πάνο Κιάμο, «σφύριξα κι έληξες….»
Και ναι. Υπάρχουν και κάποιες ξενόφερτες γιορτές που όλοι μας πια τις εκμεταλλευόμαστε προκειμένου να δείξουμε την αγάπη μας στον ή στην σύντροφό μας όμως, η ντόμπρα, γενναιόδωρη και αληθινή αγάπη δείχνεται με πράξεις 365 μέρες το χρόνο κι όχι μια τσουρούτικη μέρα ή νύχτα με προκάτ ευχές, προκάτ λουλουδια, προκάτ νοιάξιμο, προκάτ έρωτα!
Και να θυμάσαι κύριος, όσο υπάρχω κι όσο ζω δεν θα γιορτάζω τον ερωτά μου, που δεν θα είσαι εσύ φυσικά, στις 14 Φεβρουαρίου…