Είμαι από μία από όλους σας που δεν βγαίνω πια καθημερινά για διασκέδαση. Διασκεδάζω με τις σειρές τις τηλεόρασης, με κάποιο έργο από πλατφόρμες που κι αυτά πια του σορού έγιναν.
Κάποιες βραδιές με πιάνει μια αϋπνία που δεν ξέρω που οφείλετε. Μου είπε μια φίλη, πάρε ένα lexotanil δεν πρόκειται να σου κάνει κακό.
Να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα. Σπανίως παίρνω φάρμακα, τα απεχθάνομαι. lexotanil μου έδωσαν μια φορά στη ζωή μου όταν γύρισα στο σπίτι και το βρήκα ανοιχτό και όοοολα στα πατώματα. Ήταν η πρώτη μου ληστεία, μετά στις επόμενες ήμουνα μαθημένη, πιο ψύχραιμη.
Έτσι, αντί lexotanil έκατσα στις 4 ξημερώματα με τον καφέ μου να σκεφτώ τι μπορεί να με πειράζει και να χάνω τον ύπνο μου.
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως έβγαλα το συμπέρασμα να “σπάσω” την τηλεόραση.
Αυτή είναι η αιτία της αϋπνίας μου. Η βία που με κυκλώνει από την ώρα που θα ανοίξω το διαβολόκουτο.
Βασικά δεν το ανοίγω πρωί ποτέ, από την ώρα που θα κάτσουμε στο τραπέζι να γευματίσουμε έτσι για να ενημερωθούμε τι γίνεται στον κόσμο. Αποφεύγω τα πρωινάδικα με τους στημένους καυγάδες και τα ξευτιλίκια.
Έλα μου όμως που τελικά ίσως είναι τα πιο διασκεδαστικά! Ανοίγοντας λοιπόν πέφτω στον Ζορρό. Αντί χαιρετισμού λέει: τουλάχιστον 22 άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι πενήντα ως εξήντα τραυματίστηκαν σε αλλεπάλληλες επιθέσεις. Ζορρό, τιμωρός χωρίς μάσκα, δικάζει τους πάντες και τα πάντα με τα δικά του μέτρα και σταθμά…
Ειδήσεις; Εκεί να δεις σφαγή χωρίς βαμβάκι, να διασταυρώνουν πυρά πολιτικοί και να θες να κρύψεις μαχαίρια και ψαλίδια ως που να τελειώσει το θέατρο και να πάνε να πιουν τα ουισκάκια τους σαν παλιοί καλοί φίλοι.
Να πεθαίνει κάποιος επώνυμος και να βγαίνουν στα παράθυρα όλοι οι “καλοί φίλοι” να εξάρουν την ποιότητα του αποβιώσαντα χωρίς να σκεφτούν καν πως είχαν να του μιλήσουν προ δεκαετιών…
Αργότερα αρχίζουν οι σειρές, μπόλικες αυτή τη σεζόν, και καλούν τα μπρόκολα, εμένα δλδ να αφεθώ στη βία…
Ξύλο, κραυγές, σκοτωμούς, θυμός βία, απ’ όλα έχει το πανέρι. Δυο αντρουά πρωταγωνιστές, έχουν μόνιμα το χέρι πίσω στη ζώνη τους όπου βγάζουν επί καθημερινής βάσεως τα πιστόλια απειλώντας ο ένας τον άλλον χωρίς ποτέ να πυροβολούν, πως λέμε γουέστερν;
Ένα τέτοιο πράμα και ο ένας μοιάζει αρκετά στον Αβερελ Ντάλτον σε σημείο που να περιμένεις από τη γωνία να έρθουν και οι άλλοι τρεις.
Αργότερα, σε άλλη σειρά πρωταγωνιστούν οι σπάθες και τα βρομόλογα. Εκεί να δεις τα αποκεφαλισμένα πτώματα να σπαρταράνε και ο εις εξ αυτών αντί για πρωινό καϊφέ δέρνει ως αναισθησίας την γυναίκα του και οι σεξουαλικές σκηνές μεταξύ συγγενών, τύφλα να έχουν οι τσόντες τις δεκαετίας του 70…
Στην άλλη αρχίζουν οι θάνατοι και οι γδικιωμοί εκεί σπαράζουν πάνω από τάφους για δυο τρεις βδομάδες αφού, αλήθεια σας λέω, νομίζω πως μυρίζει το σαλόνι λιβάνι και αρχίζω να ψεκάζω με cool water τους καναπέδες.
Μετά παρακολουθώ μια καλή γιαγιούλα, κούκλα παρεμπιπτόντως, να φαρμακώνει την αγαπημένη της νύφη, να ναρκώνει τον γιο της (άπαιχτο ηθοποιό) και να έχει βότανα για πάσα νόσο και πάσα μ@@@@@α.
Άσε που σε πολλές σειρές παίζουν οι ίδιοι ηθοποιοί και μπλέκονται ονόματα και ρόλοι, μπλέκονται και τα μπότοξ και φτάνω σε σημείο να αναρωτηθώ: τώρα αυτή είναι η τάδε ηθοποιός; Είναι φωτογράφος ή γυναίκα καθηγητή; Θα σκοτώσει ή θα σκοτωθεί;
Αφού αποφασίζω να πάω λοιπόν για ύπνο, κλείνοντας τα βλέφαρα μου βλέπω την καλή γιαγιούλα να φαρμακώνει κατά λάθος όοοοοολο το χωριό, ακόμα και τους πρωταγωνιστές και να την πυροβολούν οι Ντάλτον στο καράβι των πειρατών και και ο αστυνόμος του χωριού να γλεντοκοπάει στον πύργο με μια σειρά “φακλάνες” του τότε οίκου ανοχής που προσπαθούν να μπουν στο μοναστήρι και …. ουφ έτσι ξυπνάω και πίνω 4 χαράματα καϊφέ.
Ίσως γι αυτό τότε, που υπήρχαν δυο κανάλια, δούλευαν τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα κοσμικά κέντρα και τα υπέροχα πιάνο ρεστοράν που εξαφανίστηκαν.
Τι να μου κάνει λοιπόν σήμερα ένα lexotanil;