Κι έτσι, άνοιξε η εστίαση, άνοιξαν τα καλοκαιρινά σινεμά, όχι όλα μα τα περισσότερα, άρχισαν οι θεατρικές περιοδείες, να βγει κανα μεροκάματο γι αυτούς που δεν ευτύχισαν να παίζουν σε κάποιο τηλεοπτικό σήριαλ,  άνοιξαν τα αεροδρόμια και πλακώσανε οι τουρίστες και … η ζωή συνεχίζεται κουτσά στραβά. Το κουτσά το εννοώ γιατί με μάσκα δεν μπορώ να απολαύσω το σουβλάκι ούτε την μπύρα, το στραβά γιατί όλοι με τραβοκοιτάνε που φοράω μάσκα ακόμα και στο ιστορικό κέντρο που παρελαύνουν όλοι ανεξαιρέτως χωρίς μάσκα «που κρύβει και το κραγιόν» και με κάνουν και νιώθω κάτι μεταξύ Άλιεν και Σταχτοπούτας … τόσο ξεχωριστή ένα πράμα.

Πήγα σε κάποιο σινεμά να διασκεδάσω λίγο, διάλεξα το πλέον καταθλιπτικό έργο που μπορούσα να διαλέξω, μου κόπηκε η αναπνοή και δίπλα μου, λες και είχαν να φάνε από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, να καταβροχθίζουν με μανία σουβλάκια πατατάκια (με θόρυβο) και ότι άλλο βάλει το μυαλό του πεινασμένου, το δε τσιγάρο σύννεφο….  

Τώρα, χωρίς να μπω στο τρυπάκι του φόβου εμβόλιο ή όχι, χωρίς να κρύψω πως η ζωή μου, σου, του, είναι κάπου καταχωνιασμένη και δεν μπορώ να την χαρώ όσο την χαιρόμουν πριν, τώρα που θέλω να αγκαλιάσω ακόμα και τον περιπτερά να του σκάσω δυο φιλιά, τώρα σκέφτομαι το τι χειμώνας με περιμένει…
Λοιπόν, για να λέμε του στραβού το δίκιο, προτιμώ να μασάνε πατατάκια δίπλα μου, να ρουφάνε το αναψυκτικό σαν καυτή σούπα, να με καπνίζουν έστω και με πούρο Cohiba, Montecristo, Romeo y Juliet η της σειράς αρκεί να είναι ανοιχτά τα θεάματα.

Τελικά δεν θέλω πια να ζω με φόβο, θέλω τη ζωή μου πίσω.
Καλό καλοκαιράκι και ξανά μαζί τον Σεπτέμβριο με τα σχολεία “Θεού θέλοντος και … υιού επιτρέποντος“;.