Μετά καραντίνας μαντάτα…

Ήταν η κοινωνία σε μια σύγχυση όπως και να το κάνουμε. Όλοι μας, σαν νομοταγείς πολίτες, τρέξαμε και αδειάσαμε τα σούπερ μάρκετ, αδειάσαμε τα φαρμακεία, αδειάσαμε την καρδιά μας από συναισθήματα και ταμπουρωθήκαμε περιμένοντας … τι, ποιος ξέρει.
Βρίσαμε σαν γνήσια ελληνόπουλα τους επιστήμονες που μας ενημέρωσαν, αμφισβητήσαμε όλες τις πληροφορίες που ακούγαμε μετά μανίας, ανακαλύψαμε πως οι αρμοί των πλακιδίων καθαρίζονται θαυμάσια με οδοντόβουρτσα, τακτοποιήσαμε μέχρις αηδίας συρτάρια, ντουλάπια και τακτοποιήσαμε τάπερ που δεν ξέραμε ότι είχαμε.
Ε, πάνω που μάθαμε πώς να κάνουμε το ψωμί με προζύμη, έληξε η καραντίνα και…. ποιος είδε τον εσώκλειστο Έλληνα και δεν φοβήθηκε….

Σαν ορδές βαρβάρων ξεχυθήκαμε στις ρούγες, στα λιμάνια, στις ταβέρνες, στα βενζινάδικα, άσε ποια στα κομμωτήρια που ποιο εύκολα κλείνεις ραντεβού με υπουργό για φαγητό παρά με τον Jonn για μια ανταύγεια…
Για πότε ξεχάσαμε την οικογένεια που με τόσο κόπο ανακαλύψαμε πως έχουμε. Πάνω που στήσαμε το πάζλ να το ταιριάξουμε όλοι μαζί, τώρα ανακαλύψαμε κάτι κομματάκια του μισοφαγωμένα από τον Verde το κανίς μας, πάνω που κατακλυστήκαμε από αναμνήσεις παιδικές μιλώντας με τον παππού στο τηλέφωνο, κοντεύουμε να ξεχάσουμε και τον αριθμό του (συμβουλευόμαστε πια το καρνέ για να τον θυμηθούμε)…
Για πότε ξεχάσαμε τις γκουρμέ συνταγές που ανταλλάξαμε μέσω υπολογιστή και ξαναγυρίσαμε στα πιτόγυρα και τις πίτσες, ούτε που το κατάλαβα…

Ορισμένοι κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν γραφικοί, όταν σκάνε μύτη στη λαϊκή με μάσκα, τους κοιτάνε με μια περιέργεια τύπου «η κυριούλα είναι του γιατρού ή το νομίζω»;
Και φυσικά απεύχομαι και τρομάζω, όταν σκέφτομαι πως αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, αν τα μπαράκια με τα πάρτι ξανά επαναφέρουν τον υιό, τότε δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ το τι έχει να γίνει ακόμα μια φορά.
Απεύχομαι μα…..