Καμιά φορά δεν μας αναγνωρίζω. Είναι σαν να βλέπω τον κόσμο πίσω από ένα αραχνοΰφαντο ύφασμα που σβήνει τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και σου δείχνει μόνον τη μαγεία της εικόνας.
Κάθε μέρα στις ειδήσεις (αν λέγονται έτσι ακόμα), ακούμε για το πολυτραγουδισμένο Αιγαίο για παραβιάσεις χώρου, για εκφοβισμό ψαράδων, για προμήθεια όπλων, αχρείαστα να είναι, για χίλιες και μία ατασθαλίες γείτονος χώρας και εμείς αγανακτούμε, ορκιζόμαστε στα ονόματα των ηρώων που τους έδιωξαν κακήν κακώς από τη χώρα μας και…. πατώντας ένα κουμπί στο τηλεκοντρόλ, «χανόμαστε» μέσα στα μάτια μιας μικρής που πρωταγωνιστεί σε σήριαλ της προαναφερθείσης γείτονος χώρας. Της χώρας που δεν διστάζει να αιματοκυλάει χώρες με παιδάκια που δακρύζουν μέσα στο αίμα.
Δεν είδα κάποιον από εμάς, τους Ρωμιούς της «Ρωμιοσύνης», που «δεν γονατίζουν παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς», που «οι λέξεις τους είναι φλέβες και μέσα τους αίμα κυλάει» (από αποσπάσματα του μεγάλου Έλληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσου) δεν είδα κανέναν να αγανακτεί που κόβονται Ελληνικές εκπομπές για να ακολουθηθεί η πεπατημένη των ξενόφερτων σίριαλ που τα πληρώνουμε για να τα βλέπουμε και που ξέρεις, μπορεί αργότερα να μας χρειαστεί ή μάλλον να μας ξαναχρειαστεί η γλώσσα τους.
Που δίνουμε τα χρήματα της χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία (να γελάσω ή να κλάψω) να χρησιμοποιηθούν και για αγορά όπλων. Και εμείς, που αναρτούμε καθημερινά εικόνες που σπαράζουν καρδιές, είμαστε συνεπείς στις ώρες των ξενόφερτων σίριαλ. Εμείς που παλαιότερα, όταν βλέπαμε γλυκανάλατες μυθοπλασίες μας κοροϊδεύανε πως βλέπαμε «αμερικανιές» και πράσινα άλογα. Ναι, καμιά φορά δεν μας αναγνωρίζω…..