Η ταπεινή μου γνώμη σαν τηλεθεάτρια των σήριαλ….

Ήμουν είμαι και θα είμαι σινεφίλ από κούνιας έως τα βαθιά μου γεράματα. Όταν λέω από κούνιας το εννοώ και όταν λέω βαθιά γεράματα έως ότου εξακολουθούν να με συναρπάζουν οι εικόνες.
Στο ξεκίνημα της μικρής οθόνης, λόγω συνθηκών, εργάστηκα για ελληνικά σήριαλ πίσω από τις κάμερες και μπορώ να πω μετά βεβαιότητας πως όλοι εμείς που βρεθήκαμε στο ξεκίνημα δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό με όνειρα τεράστια.
Πέρασε ο καιρός και άλλαξαν οι συνθήκες εργασίας μου μα, αγαπούσα πάντα τη μικρή οθόνη.
Μετά το πέρας των χρόνων άρχισα να είμαι πιο επιλεκτική και άρχισα να πατάω το κουμπί της τηλεόρασης μόνον το απόγευμα όταν ήμουν σπίτι.

Κάποια στιγμή άρχισα να βλέπω μόνον κινηματογραφικά έργα γιατί τα σήριαλ με «ξενερώνατε» και πέρσι… άρχισα να ξαναμπαίνω στο mood των σήριαλ μια και ήταν διαφορετικά και όχι «εύπεπτα» όπως «Κάνε ότι κοιμάσαι», «Έρημη χώρα» που εγώ δίνω ένα μεγάλο μπράβο στην κρατική τηλεόραση..
Τελειώνοντας η καλοκαιρινή σεζόν, άρχισαν όχι δειλά δειλά μα με τσαμπουκά νικητή, να βγαίνουνε στην μικρή μου οθόνη τα καινούργια σήριαλ.
Έμπειρη πια εγώ, προσπάθησα να τα δω ΟΛΑ, προκειμένου να αποφασίσω πιο θα με κερδίσει για όλη τη σεζόν, έτσι έπεσα στη μάχη του τηλεκοντρόλ.

Ως γνήσια Παγκρατιώτισσα ξεκίνησα από Αρχελάου 5. Καλή η προσπάθεια, καλοί οι ηθοποιοί μα…μου θυμίζει λίγο Πολυκατοικία. Συνέχισα να θέλω πρώτα μια κωμική σειρά και περίμενα, με αγωνία μπορώ να πω, το καταξιωμένο συγγραφικό δίδυμο Ρέππα – Παπαθανασίου με την κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα, τζίφος. Θυμόμουνα τα κείμενα από προηγούμενες δουλειές τους και αφού τα ήξερα ήταν σαν να έτρωγα ξαναζεσταμένους λαχανοντολμάδες, δεν τρώγονται αγαπητό μου δίδυμο.

Αφήνοντας τις κωμωδίες και έχοντας δει το Grand Hotel στην ισπανική του νομίζω βερσιόν, το είδα και ήταν πολύ καλά προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα μόνον που δεν διδαχτήκαν καλά οι ηθοποιοί να μάθουν πως δεν είναι Gran είναι Grand και το προφέρουν και με στόμφο…

Survivor, Φάρμα, αλήθεια ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος δεν είναι πια σεφ, εγκατέλυψε τις κατσαρόλες για την αγροτική ζωή;τι σου είναι ο άνθρωπος, Shopping Star και σειρες τρίτου ή τέταρτου κύκλου δεν έχω γνώμη γιατί επαναλαμβάνονται έως χασμουριτού πλήξης…

Φτάνοντας στον Τιμωρό, διέκρινα το άψογο παίξιμο του Δημήτρη Λάλλου, του ασυναγώνιστου Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και της υπέροχης Μαρίνας Καλογήρου, το ασυναγώνιστο παίξιμο του Βλαδίμηρου Κυριακίδη μα, το ξέρω, το έχω δει, το έχω διαβάσει, Ο Κόμης Μοντεχρήστος του πρωτότυπου γαλλικού τίτλου Le Comte de Monte-Cristo) είναι μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά, που δημοσιεύτηκε το 1844. μαζί με τους Τρεις Σωματοφύλακες, θεωρείται το δημοφιλέστερο έργο του Δουμά. έχω δει τους κύριους ρόλους τον Richard Chamberlain – Tony Curtis, Cerard Depardieu – Pierre Niney ακόμα Jim Caviezel – Guy Reatce και περιμένουμε στις αίθουσες το καινούργιο

Έτσι θυμήθηκα τη σχολική «ξεπατικοτούρα». Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Έχουμε εξαίρετους σεναριογράφους με φρέσκα μυαλά και προχωρημένες ιδέες και δεν είναι πάντα γεμάτες βία και τρόμο. Ξέρω, θα μου πείτε δεν υπάρχει «παρθενογένεση» την τηλεόραση μα, υπάρχουν ταλαντούχοι που διαχειρίζονται με μαεστρία το λόγο στα κείμενα τους κάνοντας τα να είναι φρέσκα. Καναλάρχες, μην κλείνεται την πόρτα σας τους νέους, κάποτε είχατε έμπειρους ανθρώπους που διαβάζανε σενάρια και σας πρότειναν. Τώρα γεμίσατε αυτές τις κενές θέσεις με συμβουλές ημετέρων. Αποτέλεσμα να πέφτουν συνεχώς τα νούμερα.