Για Μερακλήδες και….. άκρως υπομονετικούς Τα Καραμανλίδικα

Όχι ότι δεν έχω ξαναπάει. Στις αρχές του Χειμώνα του ’16 και φυσικά περιμέναμε  κάνα  20λεπτο περίπου για να κάτσουμε σ’ ένα τραπεζάκι για δύο τέσσερα άτομα. Χαλάλι όμως η ταλαιπωρία  του περίμενε γιατί φάγαμε τα ωραιότερα τηγανιτά αυγά με σουζούκι και παστρουμά, δροσιστική  σαλάτα, ωραίο κρασάκι μα χαβαλές και στριμωξίδι που άρχισε να γίνεται  ενοχλητικό. Ενοχλητικό γιατί νιώθαμε απάνω μας αρκετά μάτια να περιμένουν να καταπιούμε την μπουκιά μας και να….. ξεκουμπιστούμε πια να κάτσουνε κι εκείνοι κάπου. Μια και ήμουνα ψιλοενοχλημένη  το είχα ξεχάσει τον τελευταίο καιρό, κάτι οι παραλίες, κάτι τα παραθαλάσσια ουζάκια, κάτι τα ψαράκια…. Ξαφνικά φθινοπώριασε και οι μερακλήδικοι μεζέδες  στα Καραμανλίδικα με ψώνια από την αγορά και μπαχαρικά χειμωνιάτικα  μας φέρανε στο κατώφλι τους. Ναι, στο κατώφλι τους γιατί μέχρι εκεί μπορέσαμε να φτάσουμε, για πιο μέσα ούτε λόγος.  Ιδρωμένοι σερβιτόροι,  συμπεριφορές τύπου δεν με παρατάτε  που θέλετε και τραπέζι, μια κυρία να προσπαθεί με υποτυπώδη ευγένεια να πείσει καμιά σαρανταριά (όχι μόνον παλληκάρια) ότι κρατάει σειρά προτεραιότητας  στο… χάος, να περνάει δίπλα σου το λαχταριστό σουτζούκι, κάποιοι να σπρώχνουνε να ψωνίσουν από το μπακάλικο και….. άντε να φύγουμε, να ξεκινήσουμε, που τους βαρέθηκα δεν τους μπορώ. Όχι, προτιμώ να πάω στα Άδανα για λίγο σουτζούκι βοδινό, λίγο παστουρμά καμήλας, λιγότερο στριμωξίδι, περισσότερο σεβασμό.