Και ενώ πίνουμε τον πρωινό καφέ μας, τα μάτια μας κοιτάνε γύρω γύρο την κουζίνα και η φαντασία μας…. καλπάζει σε κουζίνες περιοδικών ή κουζίνες από καθημερινές σειρές όπου τα πάντα είναι τακτοποιημένα και μια αίσθηση ανικανοποίητου μας κατακλύζει….
Μαζί με το φλιτζάνι του καφέ, κάνουμε μια επίσκεψή στην κρεβατοκάμαρα και στο καθιστικό με μια αίσθηση ανησυχίας να μας κυριεύει. Τα πάντα είναι κάπως ξεπερασμένα. Κάτι το χθεσινοβράδινο έργο που είδαμε, κάτι τι καινούργιο περιοδικό με «προχώ» έπιπλα που η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάζουν, κάτι το σπίτι που «έστησαν» οι κουμπάροι για να στεγάσουν το γάμο τους, η ματιά μας ήταν μέσα στην πλήρη… απογοήτευση!
Σκέψεις του τύπου, να δώσω μια να τα πετάξω όλα, τύπου, καλά είχε πει ο Λαζόπουλος πως προσπαθούμε να μεταμορφώσουμε το τριάρι σε πεντάρι, λέω μέσα μου, «πάρε ότι θέλεις παλιατζή, από ένα σπίτι που…. μυρίζει μούχλα….
Αλλά, μια τρυφερότητα πλημμύρισε την καρδιά μου όταν τα μάτια μου έπεσαν στο αλογάκι που ήταν αφημένο σε μια γωνιά και ήταν το δώρο της μανούλας μου, ο δίσκος σε βινύλιο του Φρανκ Σινάτρα το πρώτο δώρο του αγαπημένου μου, αναμνήσεις που φέρνουν ρίγη συγκίνησης , δύσκολο να αποχωριστείς όσο κι αν θέλεις.
Τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές και θέλουμε να κάνουμε τις ανακατατάξεις μας στους χώρους μας, ας προσπαθήσουμε να «παντρέψουμε» αλλαγές στο χώρο μας αφήνοντας κομμάτια αναμνήσεων γύρω μας κι όχι αποθηκευμένα σε κούτες σε κάποια αποθήκη ή σε πατάρι, είναι κομμάτια της ζωής μας. Είναι κομμάτια που διαμόρφωσαν την προσωπικότητα μας, είναι κομμάτια που μας θυμίζουν πάντα όμορφες στιγμές, θυμίζουν εμάς, δεν μυρίζουν μούχλα, μυρίζουν … εμείς.