Διαχείριση του φόρτου εργασίας…. Bάζουμε φρένο στην τρέλα…..

Το εργασιακό στρες είναι μια στολή που έχουμε φορέσει οι περισσότεροι στη δουλειά. Η πολλή δουλειά όμως, δεν τρώει μόνο τον αφέντη αλλά βλάπτει και την υγεία του απλού εργαζόμενου. Πώς θα επικοινωνήσουμε το πρόβλημα και με ποιο τρόπο θα βελτιώσουμε την κατάσταση;

Αν και ο φόβος ότι θα φανούμε ανίκανοι σε συνδυασμό με την πρωτοφανή κρίση στον ιδιωτικό τομέα είναι ισχυρά αντικίνητρα. Πρέπει να δείξουμε γενναιότητα και να μειώσουμε με κάποιον τρόπο τόσο φόρτο εργασίας.

Με 8 απλά βήματα μπορούμε να περάσουμε το σωστό μήνυμα διαφυλάσσοντας την ισορροπία μας και την επαγγελματική μας αξιοπρέπεια.

1. Δεν φωνάζουμε αριστερά και δεξιά ότι «πνιγόμαστε»
Αρχικά αντλούσαμε ένα είδος άγριας ικανοποίησης λέγοντας παντού πόσο απασχολημένοι είμαστε. Σαν να είμαστε ξαφνικά περισσότερο σημαντικοί από οποιοδήποτε άλλον.

Ωστόσο, η ατάκα είναι ξεπερασμένη και δείχνει αφέλεια. Μάλιστα, το ίδιο το δεδομένο της υπερβολικής δουλειάς είναι ξεπερασμένο.

Είναι προτιμότερο να γίνει μια αξιολόγηση εργασιών, πραγμάτων που ολοκληρώνονται και του χρόνου που απαιτείται για όλα αυτά από εμάς, ώστε να διαπιστωθούν εγκαίρως οι αδυναμίες του μηχανισμού ανάθεσης εργασιών παρά να γυρνάμε ανακοινώνοντας τα βάρη που κουβαλάμε.

2. Παραδεχόμαστε ότι δεν γνωρίζουμε κάποια πράγματα
Αν έχουμε βιαστεί να δείξουμε ότι μπορούμε να εκτελέσουμε μια εργασία για την οποία αγνοούμε τη βασική διαδικασία (για παράδειγμα τα σχετικά προγράμματα στον υπολογιστή), έχουμε ήδη κάνει συμφωνία με τον διάβολο… του στρες.

Δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε αλώβητοι από αυτή την ιστορία και είναι δικό μας λάθος. Είναι δείγμα ωριμότητας όταν μας ανατεθεί κάτι που δεν γνωρίζουμε πώς να το κάνουμε, να είμαστε ειλικρινείς.

Να πούμε ότι δεν το έχουμε κάνει ποτέ στο παρελθόν αλλά ότι ενδιαφερόμαστε να μάθουμε πώς γίνεται αν υπάρχει δυνατότητα και χρόνος κάποιος να μας δείξει τον τρόπο.

Μακροπρόθεσμα θα αποκτήσουμε τεχνογνωσία σε τομείς που παρουσιάζουμε κενά και θα έχει εκτιμηθεί η ειλικρίνειά μας. Σε αντίθετη περίπτωση, θα έχουμε φανεί αστείοι και πιθανόν επικίνδυνοι.

3. Εμπιστευόμαστε έναν συνάδερφο για να «ακουμπάμε» πάνω του
Προφανώς, η κουλτούρα των συναδέρφων που αποδεικνύεται ότι ρίχνουν πισώπλατες μαχαιριές στους άλλους συνεχίζει να κυριαρχεί στα εργασιακά δεδομένα.

Ωστόσο, το να έχουμε έναν άνθρωπο στη δουλειά μας με τον οποίο θα πούμε δυο κουβέντες – έτσι για να βγάλουμε το βάρος από μέσα μας – είναι σημαντικό!

Πέντε λεπτά εξομολόγησης αρκούν για να επιστρέψουμε με μεγαλύτερη ανακούφιση. Ακόμα και το να ζητήσουμε μια χάρη ή να μας βοηθήσει να βάλουμε προτεραιότητες μπορεί να βελτιώσει από το πουθενά το χάος στο οποίο έχουμε βρεθεί.

4. Ζητάμε βοήθεια και συμμετοχή
Καμία δουλειά δεν μπορεί να προκύψει από μία μονάδα που διαθέτει κληρονομικό χάρισμα… Κάθε πρότζεκτ για να ολοκληρωθεί απαιτεί ομαδική εργασία σε διάφορα στάδια.

Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι δεν θα βγάλουμε ένα πλάνο μόνοι μας αλλά θα προηγηθεί έρευνα, συνεργασία τμημάτων, συναντήσεις με συναδέρφους από διαφορετικά τμήματα προκειμένου να φέρουμε στο τραπέζι προβλήματα που ίσως άλλοι να τα έχουν ήδη επιλύσει και να είναι έτοιμοι να προσφέρουν την εμπειρία τους.

Τα πρότζεκτ δεν απευθύνονται σε ήρωες αλλά σε έξυπνους εργαζόμενους που συνεργάζονται.

5. Σταματάμε να λέμε «ναι» σε πολλούς
Κάποια στιγμή αν καταντήσουμε να είμαστε ο άνθρωπος που είναι μόνιμα διαθέσιμος να φέρει σε πέρας τα πάντα, θα «καούμε». Θα αποτύχουμε! Και επιπλέον, θα έχουμε βάλει λάθος προτεραιότητες.

Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από το στρες, θα αρνηθούμε ευγενικά να κάνουμε άλλη μία χάρη στον επόμενο που θα τρέξει σε εμάς. Δεν θα μείνουμε άλλη μία ώρα παραπάνω για να ελέγξουμε εμείς ένα φύλλο εργασίας, επειδή ο συνάδερφος μας έπρεπε να φύγει νωρίτερα.

Είναι προτιμότερο να πούμε αποφασιστικά ότι θα θέλαμε μεν να βοηθήσουμε αλλά προτιμάμε να επικεντρωθούμε στη δική μας δουλειά. Εξάλλου, είναι έντιμο και σωστό να κάνουμε τη δική μας δουλειά και να την κάνουμε σωστά στο δεδομένο χρόνο που έχουμε και όχι πιεσμένα.

Στο τέλος κρινόμαστε για τα δικά μας αποτελέσματα. Κανένας δεν θα αξιολογήσει ούτε θα καταγράψει τη συνεισφορά και την εθελοντική μας εργασία…

6. Αντιλαμβανόμαστε τι είναι έκτακτο και τι όχι
Είναι σημαντικό να είμαστε προετοιμασμένοι για τον φόρτο εργασίας που έρχεται σε κάποιες περιόδους ανάλογα με τη φύση της εργασίας μας. Αν είναι έτσι, τότε αυτή η έκτακτη κατάσταση πανικού αφορά κι άλλους εργαζόμενους εκτός από εμάς και αυτό το δεδομένο μας επιτρέπει να αποστασιοποιηθούμε.

Δεν ευθυνόμαστε για το χάος, δεν το παίρνουμε προσωπικά και διατηρούμε την ψυχραιμία μας. Αν όμως το φορτίο δουλειάς αφορά με κάποιον περίεργο τρόπο μόνο εμάς και κανέναν άλλο συνάδερφο μας, τότε πρέπει να θέσουμε το θέμα στον προϊστάμενό μας γιατί κάτι γίνεται λάθος.

7. Κάνουμε ουσιαστικά διαλείμματα
Μπορεί μέχρι τώρα η επιτυχία για εμάς να ήταν ταυτόσημη με την ψυχρή εκτέλεση σε χρόνο ρεκόρ οποιουδήποτε θέματος, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξουμε και τον εαυτό μας.

Αν συνηθίζαμε να απαντάμε σε κάθε email ή κλήση μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, μπορούμε σταδιακά να μειώσουμε τη διαθεσιμότητά μας ανακοινώνοντας τις ώρες και τα χρονικά διαστήματα που θα απαντάμε.

Ακόμα και μία ημέρα που θα κλείσουμε τις συσκευές μας ή θα αποφασίσουμε να μην δουλέψουμε Σαββατοκύριακο είναι μια καλή αρχή αποτοξίνωσης από τα τρελά ωράρια.

Αν κάθε μέρα σηκωνόμαστε δύο ώρες νωρίτερα για να βγάλουμε έξτρα δουλειά ή μένουμε μόνιμα μέχρι αργά στο γραφείο, κόβουμε ένα από τα δύο.

Το μήνυμα που θα περάσουμε είναι σημαντικό: μας ενδιαφέρει μια σωστή ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και την προσωπική ζωή μας και με αυτό τον τρόπο όχι μόνο προστατεύουμε τον εαυτό μας από την υπερκόπωση αλλά καταφέρνουμε να χειριστούμε καλύτερα την ενεργητικότητά μας.

8. Προτείνουμε μια λύση στον διευθυντή μας
Αν δεν μπορούμε να βρούμε τον τρόπο να μειώσουμε το φορτίο, θα πρέπει να μιλήσουμε στον προϊστάμενό μας. Αν νομίζουμε ότι θα χάσουμε ένα μέρος από την καλή εικόνα που έχει μέχρι τώρα σχηματίσει, κάνουμε λάθος!

Ο καλός και παραγωγικός υπάλληλος χρειάζεται και καθοδήγηση και διευκρινίσεις για την πορεία του. Ωστόσο η προσέγγιση πρέπει να γίνει με σωστό τρόπο. Δεν εμφανιζόμαστε από το πουθενά πνιγμένοι στο άγχος για να μεταφέρουμε ένα μείγμα πανικού και αγανάκτησης.

Έχουμε υπολογίσει από πριν ποιες είναι οι απαιτήσεις της δουλειάς μας, τι μας είχε ζητηθεί, ποια είναι τα δυνατά μας σημεία, ποια είναι εκείνα που μας δυσκολεύουν, πού βρίσκουμε εμπόδια και σκεφτόμαστε ουσιαστικά ποιο είδος βοήθειας θα μας διευκόλυνε: ένα σεμινάριο επιμόρφωσης; Απαλλαγή από κάποιες ευθύνες; Ενίσχυση του τμήματος μας;

Έτσι η συζήτηση θα κυλήσει καλύτερα υιοθετώντας μάλιστα ένα ήρεμο, θετικό και επαγγελματικό τόνο. Καμία αδυναμία, καμία ανασφάλεια στη φωνή μας. Επικεντρωνόμαστε στο γεγονός ότι μας ενδιαφέρει πάνω από όλα η εξέλιξή μας μέσα στον συγκεκριμένο εργασιακό τομέα και παραμένουμε πιστοί και προσηλωμένοι στην επίλυση με τον καλύτερο τρόπο και για τις δύο πλευρές των προβλημάτων που έχουν ανακύψει.
Πηγή : womanidol