Δεν το κρύβω πως αγαπώ το ιστορικό κέντρο. Νιώθω όμορφα να περπατάω στα στενάκια που με περπατούσε η μαμά μου, κρατώντας με από το χέρι, για ψώνια σε μπακάλικα που μυρίζανε παστές σαρδέλες και φρέσκο βούτυρο, σε παιχνιδάδικα που δεν ήξερες πια κούκλα να πρωτοδιαλέξεις, στο Σγούρδα (παρεμπιπτόντως υπάρχει ακόμα, εκεί στα στενάκια), προσκύνημα στην Αγία Ρόμβη και στην Αγίου Μάρκου τις γιορτές που ήταν σαν μεγάλο πανηγύρι με τους πάγκους φορτωμένους παιχνίδια λογής λογής .
Πέρασαν τα χρόνια μα, η βόλτες μας συνεχίστηκαν όχι πια στα παιχνιδάδικα μα σε μπουτίκ ρούχων, παπουτσάδικα, προσκύνημα στην Αγία Ρόμβη, κρατιόμαστε πάντα από το χέρι μα οδηγούσα εγώ πλέον τα βήματά μας…
Αυτή την πανέμορφη βόλτα τη συνεχίζω πλέον μόνη μου. Την έχω διανθίσει με πέρασμα από το Καλλιμάρμαρο, από το καταπράσινο Ζάππειο- που τα παγκάκια είναι όλα πιασμένα όχι από μαμάδες και καροτσάκια μα από άστεγους και ναρκομανείς- και την όμορφη Ερμού. Για να φτάσω όμως στα στενάκια μου, να βρω τους θησαυρούς μου, πρέπει να διασχίσω την «εμπόλεμη ζώνη» τις οδού Αγίου Μάρκου που εδώ και πολλούς μήνες προσπαθούν να την πεζοδρομήσουν; να την ανυψώσουν; να την πλακοστρώσουν; να την ισοπεδώσουν; Μην σας γελάσω.
Δεν κρατήσαν οι χοροί….
Εκεί γίνεται το έλα να δεις. Ηλικιωμένες να κουτρουβαλιάζονται στο χώμα, τα μηχανάκια να της… πατάνε, ανασκαφείς να ρίχνουν δίπλα τα μπάζα, οι κινέζες με τις ομπρέλες μην τις κάψει ο ήλιος να σου βγάζουνε το μάτι, οι καταστηματάρχες να προσπαθούν να σκουπίσουν τα μαγαζιά τους τα παπούτσια σου, κυρίες σαν την Galina Ulanova καλή ώρα, να προσπαθούν με πιρουέτες να ισορροπήσουν πάνω στην παλέτα που απέχει ένα μέτρο η μία από την άλλη και μωρά στα καροτσάκια να κλαίνε από το χώμα που τα πνίγει.
Να γίνεται …. «Της επί χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα», κι εγώ εκεί η γραφική, να ψάχνω μέσα στον ορυμαγδό τις αναμνήσεις μου, τα στενάκια μου…