Εγώ, σας ορκίζομαι, είμαι κατ εξοχήν υπομονετικός άνθρωπος και έχω σαν μοτο να σέβομαι τους νόμους της πολιτείας.
Φυσικά θα ήθελα να με σέβονται και να με υπολογίζουν και οι υπάλληλοι που υποτίθεται είναι στη θέση που βρίσκονται γι’ αυτό το λόγο, για να με εξυπηρετούν.
Λάθος, μέγιστο λάθος, τόλμησα να ρωτήσω τον αδιάφορο υπεύθυνο των φακέλων.
– Πως κύριε γίνεται να χαθεί ο δικός μου φάκελος μόνον;
Λάθος, μέγα λάθος, με κοίταξε όπως κοιτάμε μια κατσαρίδα πριν την πατήσουμε και μου είπε
– Τι να πω κι εγώ;
Έτσι απλά, με ατσαλάκωτη συνείδηση, με μια ενόχληση που του έτρωγα τον πολύτιμο χρόνο του και ίσως γι αυτό με μίσησε, με έστειλε στο σπίτι μου με την υπόσχεση πως θα ψάξουν …
Δεν έχω παράπονο, ψάχνουν, 18 μήνες ψάχνουν…
Είμαι το μεγάλο τους μέλημα, Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή περνάω, τους καλημερίζω, όσους βρίσκονται στα γραφεία τους γιατί ποτέ δεν είναι όλοι εκεί, με σιχτιρίζουν από μέσα τους και ψάχνουν….
Πήγα στην διευθύντρια, μου είπε όλα τα δικά της παράπονα, τους άλλαξαν πριν δυο χρόνια τα κομπιούτερ και δεν τα έχουν μάθει ακόμα, μένει μακριά και ταλαιπωρείτε να έρθει την δουλεία της τα πρωινά, ο υπάλληλος εκ των καλυτέρων, βουρκώνει με τα βάσανα του κόσμου μα δεν μπόρεσε να βρει το φάκελο….
Πήρα τηλέφωνο στο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, ευγενέστατοι, έστειλαν επιστολή και μου την κοινοποίησαν προκειμένου να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει με
ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΦΑΚΕΛΟ….
Ίσως κάποτε τους απαντήσουν
Πήρα τηλέφωνο στο γραφείο του κ. Πρωθυπουργού, αμέσως μου απάντησαν, στείλανε υπόμνημα τι συμβαίνει με
ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΦΑΚΕΛΟ….
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω…
Ακόμα βουίζει στα αυτιά μου η συμβουλή που μου έδωσε μια κοπέλα που ίσως με συμπάθησε ή που ίσως βαρέθηκε να με βλέπει τόσο συχνά στα γραφεία τους
– Αν ήσουν στην Νέα Ιωνία τώρα θα είχε τελειώσει η ταλαιπωρία σου!
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να μετακομίσω όχι γιατί χωρίζω μα για να μην κλειστώ σε καμιά νευρολογική κλινική.
Καληνύχτα Παγκράτι όπως Καληνύχτα Κεμάλ
Νέα Ιωνία σου έρχομαι…..