….. όχι αυτό που παίζουμε καθημερινά ο ένας στον άλλον μα, το πραγματικό, όμορφο θέατρο που με τιμάει σαν θεατή. Που μου δίνει την άνεση να κάτσω σε σωστά καθίσματα, μου προσφέρει εξαιρετικό ήχο με τα σύγχρονα ακουστικά συστήματα, που δεν με στριμώχνει σαν να είμαι ζευγάρι με τον διπλανό μου, που οι ηθοποιοί είναι καθαροί και καλοντυμένοι όχι « ρίξαμε μια φόδρα επάνω μας και το παίζει ταφτάς» γενικά που αρέσει και να με σέβονται και φυσικά τους σέβομαι κι εγώ. Κλείνω το κινητό, δεν …ρουφάω με θόρυβο την πορτοκαλάδα μου, δεν φυσάω με θόρυβο τη μύτη μου και δεν τρώω πατατάκια (τώρα γιατί τα πουλάνε στο κυλικείο θα σας γελάσω) και το κυριότερο, δεν γελάω σαν την Τζέση Παπουτσή . Όμως ο σεβασμός δεν σταματάει κάπου εδώ. Δεν θα μπορέσω να παρακολουθήσω όλες τις παραστάσεις που θα ήθελα αυτή τη σεζόν γιατί εκτός του Σπύρου Παπαδόπουλου που έκανε κοινωνικό έργο να διαθέτει μια μέρα την εβδομάδα χαμηλές τιμές εισιτηρίων στο θέατρο Κάππα με το έργο Δείπνο ηλιθίων, το θέατρο Παλλάς με την Δήμητρα Παπαδοπούλου στην Μαντάμ Σουσού έχει…. 80 ευρώ το εισιτήριο. Θα μου πείτε έχει και φτηνότερα μα, το 80αρι με χάλασε, τι να πω.
