Μια εξαρτημένη εξομολογείτε….

Είχα ξεχάσει πολλές φορές τα κλειδιά μου, ψώνια στο σούπερ μάρκετ, την τσάντα μου σε κάποιο εστιατόριο, τη μαμά μου στη λαϊκή μα, το πακέτο με τα τσιγάρα και τον αναπτήρα μου ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ.

Μεγάλη εξάρτηση εδώ και χρόνια, πολλά χρόνια. Νόμιζα πως με ένα τσιγάρο στο χέρι θα φύγω απ’ αυτή τη ζωή και φρόντιζα πάντα να υπάρχει και μια κούτα, για ώρα ανάγκης, μήπως και ξεμείνω. Τέτοια εξάρτηση. Δεν με ενδιαφέρανε ποτέ οι παρακλήσεις ανθρώπων που νοιάζονταν για μένα, φίλων που με συμβούλευαν, ακόμα και γιατρών που με φόβιζαν. Μέχρι που ήρθε η δική μου στιγμή. Η στιγμή που μου είπε δεν πάει άλλο. Η στιγμή που δοκίμασα, χλευάζοντας, μια τζούρα από ηλεκτρονικό τσιγάρο. Ήταν η στιγμή που πήρα την μεγάλη απόφαση….. Από τότε έως σήμερα, έχουν περάσει έξη μήνες και νοιώθω μια αυτοβελτίωση που δεν μπορώ να πιστέψω. Η όσφρηση μου έχει βελτιωθεί το ίδιο και η γεύση μου, δεν λαχανιάζω ακόμη και όταν ανεβαίνω πολλά σκαλιά, ο γιατρός – φίλος που είδα στο δρόμο με ρώτησε, «έκοψες το τσιγάρο»; Γιατί που το κατάλαβες του είπα και η απάντησή του με άφησε άναυδη, «από το χρώμα σου, θα σου κάνω πάρτυ»…. Το πόρισμα μου είναι πως το πιο δύσκολο πράγμα σε μια απόφαση είναι να βρούμε την κατάλληλη στιγμή και αφού τη βρούμε να την εκμεταλλευτούμε αλλιώς δεν λειτουργεί ……